Het leven van een mama

Ik schreef al een keer eerder dat ik er niet zo lang geleden achter ben gekomen dat ik hoogsensitief ben. En, helaas zou ik bijna zeggen, is dit erfelijk en hebben mijn kindjes dit dus ook. Helaas is het eigenlijk niet, want het is juist een hele goede eigenschap maar vergt wel wat aanpassing en soms geduld van jezelf en je omgeving. Ik had al eens gehoord dat vooral bij kinderen hoogsensitiviteit verkeerd wordt opgevat of eigenlijk niet wordt opgevat. Kinderen worden al snel bestempeld als een kind met ADD of ADHD en dat irriteert mij behoorlijk! En nee niet alleen omdat het mijn kind nu treft maar omdat ik mij irriteer aan het feit dat kinderen ongevraagd allerlei stempels krijgen. En dan bedoel ik niet die leuke kleurrijke stempeltjes van de Hema. Maar gewoon een vette, nog net geen afgekeurd, stempel op hun voorhoofd. Zo heb ik regelmatig het gevoel dat wanneer een kind een beetje anders is dan gemiddeld, er dan meteen een stempel op moet komen. Ik vind dat dit moet stoppen

Je kind van 4 coca cola geven. Een baby al aan de patat mayo. Een kind van 1 die zichzelf volpropt met chocola. Een kind van 7 met een mobiele telefoon. Pizza als avondeten. Groenten in soep of saus met de blender vermalen. Dit zijn een aantal situaties waar veel mensen zeker een mening over hebben, die ik ook regelmatig hoorde of zelfs misschien zelf ook had. Een kind van 4 die cola drinkt. Ik denk dat dit wel de makkelijkste is en dat we daarvan volmondig met zijn allen zullen zeggen: "nee dat is echt not done!". Toch zijn er moeders die hun jonge kind cola geven, want ja ik drink het ook, hij vindt het lekker, of ja zijn broer/zus drinkt het ook dus nu kan ik tegen hem/haar geen nee zeggen. Is dat zo??? Kun je tegen je jongste kind niet zeggen dat hij dat niet mag omdat zijn/haar oudere broer of zus het wel mag? Immers die is al ouder en mocht het op die leeftijd toch ook niet? Een baby die al patat eet. Deze is denk ik al wat lastiger. Ik heb een redelijke mu

Ik ben altijd heel open over dingen, dus ook tegen mijn kinderen. Ik vind bijvoorbeeld dat je tegen een kind niet moet liegen. Kijk je hoeft natuurlijk echt niet alles te vertellen, maar ik ben wel tegen onzin verhaaltjes om bestwil. Ik bedoel, ze geloven al in Sinterklaas, de Kerstman, de Paashaas, de Tandenfee, en ga zo maar door, dus een beetje realiteit kan geen kwaad vind ik zelf. Een beetje hè, de kinderen hoeven echt niet alle details te horen of nachtmerries te krijgen over de waarheid. Maar als mijn kinderen dan vragen waar een baby vandaan komt, dan klap ik wel heel even dicht. Want HOE ga ik dat uitleggen, zonder te liegen??? Dus stap 1 was dan ook om te vragen wat ze nu eigenlijk precies bedoelden. "Nou mama, als de baby in de buik zit, hoe komt hij er dan uit." Ooooh godzijdank! Ik hoef dus niet uit te leggen hoe de baby in de buik terecht is gekomen! Mijn uitleg was aan mijn oudste altijd simpelweg, dat de baby uit de buik komt. Samen werd dat uiteindeli

Als kind wilde ik geen kinderen, want nee zeg dat doet pijn! Fijn hoor al die vrouwen die het kunnen, maar mijn .... is daar niet voor gemaakt. Zelfs toen ik een jaar of 20 was dacht ik er nog zo over. Ik wilde geen kinderen en zou later als ik groot was wel kinderen adopteren, want er zijn genoeg kinderen zonder ouders. Een hele mooie gedachte. Maar de tijd gaat voorbij en je word ouder en ouder en sommige onder ons worden dan ook volwassen. Met het ouder worden, worden ook je wensen anders. En ja ook je biologische klok gaat tikken en je eierstokken gaan gillen: "gebruik mij nou!!", "je maandelijkse strubbelingen zijn niet voor niets!!", en meer van dat soort geschreeuw. Dus daar kwamen de moedergevoelens en de wens om een eigen kind. Inmiddels heb ik twee prachtige zoons, waar ik trots op ben, ontzettend veel van hou en waar ik niet meer zonder kan. En als ik eerlijk ben viel het met de pijn ook wel mee, terwijl ik ze zonder enige vorm van pijnstilling heb

Ik ben sinds afgelopen woensdag aan het bloggen geslagen. Ik hoor mensen denken, en sommigen vragen het mij ook gewoon rechtstreeks,..."waarom zet je in vredesnaam zulke persoonlijke informatie of gedachten online voor de hele wereld?" (dat hoop ik ooit wel te bereiken denk ik, de hele wereld). Nou dat ga ik jullie vertellen. Schrijven en online zetten is een stuk goedkoper dan iedere week naar de psycholoog! Geintje! Nee, ik ben gaan bloggen omdat ik veel nadenk over zaken, maar me eigenlijk niet vrij voel om daar in mijn omgeving over te praten. En nee dat ligt zeker niet aan mijn omgeving, maar dat ligt aan mij. Ik ben altijd al vrij open geweest over wat ik denk of voel, maar ik merk toch dat het niet altijd even geaccepteerd wordt, en dat vind ik jammer want daardoor klap ik dicht en zeg ik niks meer. En dat laatste ligt echt aan mij. Tova Leigh is een blogger en vlogger, die er inmiddels voor betaalt wordt hoor trouwens, die gevoelige onderwerpen aansnijd met betr

Er is weer een nieuw jaar gestart en overal zie je en hoor je mensen hun goede voornemens verkondigen. Deze zijn heel divers zoals stoppen met roken, lijnen, meer leuke dingen doen, vaker sporten, zuiniger doen met geld en ga zo maar door. Deze voornemens is men vaak op 1 februari alweer vergeten. Ik krijg hier een beetje de kriebels van want ik ben een mama en ik heb geen tijd voor goede voornemens. Als mama, althans zoals ik mama ben, staat mijn hele leven in het teken van mijn kinderen. En als ik niet direct met mijn kinderen bezig ben, als kokkin, entertainer, scheidsrechter, schoonmaakster, chauffeur en lerares lezen en schrijven (want ze moeten van school thuis extra oefenen), dan ben ik wel aan het helpen op hun school of dingen voor de kinderen aan het plannen zoals hun verjaardagen, Kerst, Sinterklaas, cadeautjes aan het regelen voor feestjes van vriendjes, regelen van playdates, sport hier sport daar. Als ze vakantie hebben van school dan wil je als moeder ook thuis zijn en