Het leven van een mama

Toen mijn jongste werd geboren, had hij zijn navelstreng om zijn nek en was hij paars. In een eerdere blogpost, 'mijn bevalling' , heb ik geschreven over de bevalling van mijn jongste kind. Omdat de baby voor de bevalling in het vruchtwater had gepoept, moesten wij hem goed in de gaten houden, want mocht hij ontlasting (meconium) hebben ingeademd zou hij ademhalingsproblemen of zelfs een longontsteking kunnen krijgen. Maar omdat zijn tweede apgar score goed was mochten we hem toch meteen meenemen naar huis. Toen mijn kindje echter 5,5 maand jong was begon hij te kuchen en op een gegeven moment ook echt te hoesten. Het leek soms echt op een bejaarde man die zijn leven lang had gerookt. Hij was zo vaak achter elkaar aan het hoesten dat wij het gevoel hadden dat hij tussendoor niet voldoende tijd had om te ademen en toen hij dus ook nog erg moe werd, van het hoesten, gingen de alarmbellen af en belden wij 112. De ambulance was er serieus binnen een aantal minuten, 3 man ster

Toen mijn man en ik besloten om voor kinderen te gaan, waren we er in eerste instantie heel relax in. Lukt het dan lukt het, lukt het niet dan zien we wel weer verder. Ik was jaren aan de pil dus ik ging ervan uit dat het wel even zou duren voordat ik überhaupt vruchtbaar zou zijn. Maar zolang duurde het eigenlijk niet want ik was al vrij snel zwanger! Helaas resulteerde mijn eerste zwangerschap in een miskraam. Al vrij snel gelukkig waardoor de natuur het zelf oploste. Het was eigenlijk een iets hevigere menstruatie, zo kort was ik zwanger. Toch was ik verdrietig want ook al was het nog maar zo kort, voor mijn gevoel was mijn kindje wel overleden en door de plee gespoeld. Hoe erg is dat eigenlijk! Mijn verstand nam zich voor dat mijn lichaam het goed heeft gedaan, omdat dat vruchtje het waarschijnlijk niet gered zou hebben, iets mankeerde, ziek was.... Het gebeurt heel vaak dat vrouwen in het begin van de zwangerschap een miskraam krijgen alleen heb je het normaal gesproken

Gisteren was mijn jongste jarig en ik dacht dat het daarom wel een mooi moment was om te schrijven over de bevalling. Mijn eerste bevalling verliep erg snel. Toen ik zwanger werd van mijn tweede kindje gaf de verloskundige aan dat een tweede kind meestal sneller geboren wordt en dat ik meteen moest bellen wanneer ik weeën zou krijgen. Ik was in eerste instantie, op basis van mijn cyclus, uitgerekend op 12 maart. Ik wist dat mijn cyclus 30 dagen was in plaats van 28 dus ik wist zeker dat mijn tweede geboren zou worden op 14 maart. Bij een latere echo werd op basis van zijn groei de uitgerekende datum aangepast naar 8 maart, maar ik was ervan overtuigd dat het de 14e zou worden. En ik had gelijk. Heel vroeg in de ochtend (sommigen zouden zeggen in de nacht) kreeg ik weeën en meteen al heel snel achter elkaar. Geen gebroken vliezen want die breken bij mij niet, ook bij de eerste gebeurde dit niet. Het breken van de vliezen schijnt zelfs meer een uitzondering te zijn dan een rege

Deze post is heel persoonlijk en heel serieus, dat wil ik maar even gezegd hebben....De meeste mensen die mij kennen weten dat ik ruim 5 jaar lang dagelijks pijn heb gehad. Waar? Nou gewoon zo'n beetje overal. Waarom? Dat duurde dus 5 jaar voordat iemand erachter kwam waarom ik pijn had. Na ruim 4 jaar pijn was ik er helemaal klaar mee, niemand kon mij helpen, ik had steeds weer ergens anders pijn, het was net een olievlek. Bijna elke dag had ik pijn, maar ik liet het meestal niet merken want ik was er eigenlijk al wel aan gewend. Ik bleef mijn pijngrens verleggen en verleggen en ik bleef doorgaan tot ik huilend van de pijn niet meer kon. Toch vond ik het genoeg geweest! Mijn kinderen hadden mij nodig, en als ik dacht aan de toekomst bedacht ik mij dat als het zo doorging ik straks op mijn 40e of 50e in een rolstoel zou belanden, wat eigenlijk ook niet kon want ook zitten deed pijn! Dus genoeg was genoeg. Ik kwam uiteindelijk, na een tijd op de wachtlijst te hebben gest

Voordat ik kinderen kreeg had ik al meteen besloten dat mijn kinderen geen speen zouden krijgen. Iedereen heeft vast wel eens verhalen gehoord over kindjes die weigerden hun speen weg te doen, die met een speen naar de kleuterklas gaan, op alle foto's staan met een speen in hun mondje, en meer van zulke verhalen. Om ervan af te komen is volgens de verhalen helemaal niet zo gemakkelijk. Je zou denken, gewoon weggooien, paar dagen laten huilen en klaar. Maar nee volgens de verhalen is het niet zo makkelijk. Dus mijn besluit stond vast, mijn kinderen krijgen geen speen! Toen ik eenmaal zwanger werd was een van mijn eerste aankopen wel een speen want ja ze zijn zoooooo schattig! Maar die had ik dus niet gekocht met de intentie om mijn kind te laten spenen. Toen ik mij ging inlezen en las dat een speen bij pasgeboren baby's de risico's op wiegendood schijnen te verminderen, kreeg mijn baby toch een speen. Want hallo, makkelijke keuze toch!? Geen van mijn kinderen zijn